نامه يك هموطن از تهران : فرق اصلي اش در ترسي بود كه بر پيكر رژيم كاملا مشهود بود . در روز 13 آبان اينها اينقدر ترسيده بودند كه كل نيروهاي امنيتي شان را وارد بازي كرده بودند . از صبح تهران مركز مثل ميدان جنگ بود با سلاح و گاز اشك آور و باتون و غيره . منتظر بودند به سركوبي چند تا جوان دست خالي بپردازند ، جوانان بي سلاح ! اين حاكي از ترس شان بود .
براي هر دستگيري ميداني كه تصميم بر اين بود كه مبلغ 250 هزار تومان بهشان بعنوان پاداش بدهند . روز نهم آبان همه شان را صدا كرده بودند و به هر نفر 400 هزار تومان پول داده بودند . اين را خودشان توي سايتها نوشتند .
تفاوت ديگر در عزم مردم بود . مردم انگار مصمم تر از روز قدس بودند چون روز قدس نيروهاي امنيتي در كار نبود . مردم راحت راهپيمايي كردند ، اما روز 13 آبان با وجود سركوبي زياد كه اجازه راه پيمايي هم ندادند ولي مردم مصمم بودند و از پا در نيامدند . و اين نشان از بلوغ داشت . بلوغ فكري مردم .
تفاوت ديگر در نگاه مردم به حكومت بود . نفرت را ميشد در چهره تك تك افراد نسبت به حكومتي ها ديد . حتي آدمهاي بي خيال و بي تفاوت از وجود نيروهاي حكومتي اظهار انزجار ميكردند . بچه هي كوچك كه مثلا روز دانش آموز بود با گريه و انزجار به پليس ها نگاه ميكردند . بايد سالها بگذرد تا ارتباط بچه ها با پليس خوب بشه .
فرق ديگر همانطور كه همه نوشته اند در شعارها بود . وقتي كه مردم اين بار پرده هارا پايين ميكشند و از روي آن راه ميروند نشان از همان پختگي جنبش است . جنبش داره پخته تر ميشه
شعارها فرق كرده …
